Parafia Rzymskokatolicka
pw.św. Michała Archanioła w Wiązownicy Koloni

KATECHEZA 153: NA CZYM POLEGA NIEZATARTY CHARAKTER SAKRAMENTU ŚWIĘCEŃ?

            Sakrament święceń na pierwszym miejscu upodabnia tego, kto go przyjmuje do Jezusa, ponieważ otrzymując wyjątkową łaskę od Ducha Świętego staje się współpracownikiem Chrystusa w celu budowania Jego mistycznego Ciała, jakim jest Kościół. 

Święcenia dają mu pełne prawo, aby działał, jako przedstawiciel swojego Mistrza i Nauczyciela w odniesieniu do Jego potrójnej misji kapłana, proroka i króla. Misja kapłańska uzdalnia go, aby in persona Christi składał Bogu Ojcu ofiarę Nowego Przymierza oraz celebrował inne sakramenty święte, poprzez które uświęca wszystkich wiernych, którzy pragną dążyć do doskonałości chrześcijańskiej.

Misja prorocka umożliwia mu podjęcie zadań głoszenia Słowa Bożego oraz wcielania Go poprzez przykład codziennego życia, aby była zachowana harmonia między tym, co się naucza a tym jak się żyje. Misja królewska przypomina o wielkiej godności stania się dzieckiem Bożym, jaką każdy wierzący otrzymał na chrzcie i bierzmowaniu.

Sakrament święceń na każdym kandydacie wyciska również niezatarty charakter duchowy, który nie może być powtarzany ani udzielany tylko na określony czasu. Ten, kto otrzymał ważne święcenia może oczywiście z powodu słusznych motywów zostać zwolniony z funkcji i obowiązków wynikających ze święceń bądź też otrzymać zakaz ich wykonywania, jednakże nie może stać się człowiekiem świeckim we właściwym znaczeniu tego słowa, ponieważ charakter wyciśnięty przez święcenia jest nieusuwalny. Krótko mówiąc, powołanie i posługa otrzymana w dniu święceń naznaczyły go już na zawsze zgodnie ze znanym powszechnie stwierdzeniem: Jesteś kapłanem na wieki.

            Święty Proboszcz z Ars kiedyś stwierdził:

„Kapłan prowadzi dalej dzieło odkupienia na ziemi. Gdyby dobrze zrozumiało się, kim jest kapłan na ziemi, możnaby by umrzeć, nie z przerażenia, lecz z miłości. Kapłaństwo to miłość serca Jezusowego”. Ważna do podkreślenia jest następująca prawda, iż niegodność i grzeszność poszczególnego kapłana nie jest przeszkodą dla działania łaski Chrystusa, ponieważ przez pełniącego posługę święceń działa i zbawia sam Chrystus posługując się nim, jako niegodnym narzędziem.

Temat ten został podjęty przez świętego Augustyna, który dobitnie stwierdził:

 „Kto zaś jest sługą pysznym, należy do diabła, jednak daru Chrystusa nie plami. Co przez niego spływa jest czyste, co przez niego przechodzi, jest jasne, dostaje się na żyzną glebę… Duchowa moc sakramentu jest jakby światłością. Ci, którzy mają być oświeceni, przyjmują ją czystą, a jeśli nawet przechodzi przez nieczystych, nie ulega splamieniu”.           

                    Prośmy Chrystusa najwyższego i wiecznego Kapłana Nowego Przymierza, aby wzbudził w sercach tych, których powołuje pragnienie prawdziwej świętości, bo tylko w ten sposób będą uświęcać innych stając się godnymi tak wielkiego i niezatartego daru, jaki otrzymali w dniu święceń. Amen.